Një herë në një stallë, pushonte në grazhd
Jisui i vogël, i shtrirë mbi kashtë
Gjith’ yjet e qiellit, gëzoheshin shumë
Të v’renin Jisuin, si foshnjë në gjumë.

Madje kur në stallë pëlliste bag’tia
Jisui nuk qante, po rrinte i mirë
Jisu un’ të dua nga qielli m’shiko
Dhe deri n’mëngjes, tek unë qëndro.