Prandaj, o vëllezër të mi të dashur, çdo njeri le të jetë i shpejtë në të dëgjuar, i ngadaltë në të folur, i ngadaltë në zemërim.
Sepse zemërimi i njeriut nuk bën drejtësinë e Perëndisë. Prandaj, si të hidhni tej çdo ndyrësi e teprim ligësie, pritni me butësi fjalën që është mbjellë ndër ju, e cila mund të shpëtojë shpirtrat tuaj.
Edhe bëhuni nga ata që e bëjnë fjalën e jo vetëm nga ata që e dëgjojnë, duke gënjyer veten tuaj.
Sepse kush dëgjon fjalën dhe nuk e bën, ky i ngjan një njeriu që shikon fytyrën e tij natyrale në pasqyrë. Sepse e shikoi veten e tij, edhe iku, edhe përnjëherë harroi cili ishte.
Po ai që ulet e shikon në ligjin e përsosur të lirisë, edhe qëndron në të, ky duke u bërë jo dëgjues që harron, po që bën punën, ky do të jetë i lumur në atë që bën.
Në pandeh ndonjë ndër ju se është fetar, edhe s’i vë fre gjuhës së tij, por mashtron zemrën e tij, feja e këtij është e kotë.
Fe e pastër dhe e papërlyer përpara Perëndisë dhe Atit është kjo: Të shikosh jetimët e të vejat në shtrëngimin e tyre, dhe të ruajë veten e tij të papërlyer nga bota.
Kërkonin pra përsëri ta kapin; por ai shpëtoi nga duart e tyre.
Edhe shkoi përsëri përtej Jordanit, në vendin ku pagëzonte në fillim Joani, edhe qëndroi atje.
Edhe shumë erdhën tek ai, edhe thoshin se Joani nuk bëri asnjë çudi; po gjithë sa tha Joani për këtë, ishin të vërteta. Edhe atje shumë veta i besuan atij.
