Bindjuni pra Perëndisë; rrini kundër djallit, edhe do të ikë nga ju. Afrojuni Perëndisë, edhe do t’ju afrohet juve. Pastroni duart, o mëkatarë, edhe pastroni zemrat, o njerëz me dy mendje. Hiqni keq e vajtoni e qani; të qeshurit tuaj le të kthehet në vaj, edhe gëzimi juaj në hidhërim. Përuluni përpara Zotit, edhe do t’ju ngrerë lart.
Mos flisni keq njëri për tjetrin, o vëllezër; ai që flet keq për vëllanë dhe gjykon të vëllanë, flet keq për ligjin dhe gjykon ligjin; edhe nëse gjykon ligjin, nuk je ruajtës i ligjit, por gjykatës i tij. Një është ligjvënësi dhe gjykatësi që mund të shpëtojë dhe të humbasë; po cili je ti që gjykon tjetrin?
Ejani tani ju që thoni: Sot e nesër do të shkojmë në këtë qytet, edhe do të bëjmë atje një vit, edhe do të tregtojmë e do të fitojmë; ju që nuk dini se ç’do të bëhet nesër. Sepse ç’është jeta juaj?
Eshtë me të vërtetë një avull që duket për pakëz kohë, e pastaj humbet. Në vend që të thoni: Në dashtë Perëndia, edhe në rrofshim, do të bëjmë këtë ose atë. Po tani mburreni me mendjemadhësitë tuaja; çdo mburrje e tillë është e ligë.
Ai pra që di të bëjë mirë, edhe nuk e bën, mëkat është për atë.
Ejani tani ju të pasurit, qani e ulërini për të këqijat që do të vijnë mbi ju. Pasuria juaj u kalb, edhe rrobat tuaja jua brejti mola. Ari dhe argjendi juaj u ndryshkën, edhe ndryshku i tyre do të jetë dëshmi kundër jush, edhe do të hajë mishrat tuaj si zjarr; mblodhët thesarë për ditët e fundit.
Ja tek bërtet paga që ua keni mbajtur punëtorëve që korrën arat tuaja; edhe britmat e korrësve hynë në veshët e Zotit Sabaoth. U kënaqët e dëfryet mbi dhé; ushqyet zemrat tuaja si në ditë therjeje. Dënuat dhe vratë të drejtin; edhe ai nuk ju rri kundër.
Bëni durim pra, o vëllezër, deri në ardhjen e Zotit. Ja bujku tek pret frytin e çmueshëm të dheut, edhe ka durim për atë, deri sa të marrë shiun e hershëm e të vonin. Duroni edhe ju, forconi zemrat tuaja; sepse ardhja e Zotit u afrua.
Mos u ankoni kundër njëri-tjetrit, o vëllezër, që të mos dënoheni.
Ja gjykatësi tek rri përpara dyerve.
Edhe apostujt u mblodhën tek Jisui dhe i rrëfyen të gjitha, edhe sa bënë, edhe sa mësuan. Edhe u tha atyre: Ejani ju vetë veçan në një vend të shkretë dhe prehuni pak; sepse ishin shumë ata që vinin e shkonin, edhe as për të ngrënë s’kishin kohë. Edhe shkuan me lundër në një vend të shkretë veçan.
Edhe turmat i panë ata duke shkuar, edhe shumë veta i njohën; edhe me këmbë nga gjithë qytetet u sulën atje, edhe arritën më përpara se ata, edhe u mblodhën pranë tij. Edhe kur doli Jisui, pa shumë njerëz dhe iu dhimbs për ta, sepse ishin si dhen që s’kanë bari; edhe zuri t’u mësojë shumë gjëra.
Edhe tani, meqenëse kishin kaluar shumë kohë, iu afruan atij nxënësit e i thonë se vendi është i shkretë dhe tani ora kishte kaluar shumë, lëshoi ata, që të shkojnë nëpër arat e nëpër fshatrat përreth e të blejnë bukë për vete, sepse s’kanë se ç’të hanë.
Po ai u përgjigj e u tha: Jepuni ju atyre të hanë. Edhe ata i thonë: Të shkojmë e të blejmë dyqind dinarë bukë e t’u japim atyre të hanë? Edhe ai u thotë: Sa bukë keni? Shkoni e shihni. Edhe si panë, i thonë: Pesë, edhe dy peshq. Edhe ai i urdhëroi t’i vënë ata të rrinë të gjithë grupe-grupe përmbi barin e njomë. Edhe ata ndenjën togje-togje, nga njëqind e nga pesëdhjetë.
Edhe ai, si mori të pesë bukët e të dy peshqit, ngriti sytë në qiell, bekoi, edhe theu bukët e ua dha nxënësve të tij, që t’i vënë përpara tyre; edhe të dy peshqit ua ndau të gjithëve. Edhe të gjithë hëngrën e u ngopën. Edhe u ngritën dymbëdhjetë kofinë plot me copa, edhe nga peshqit. Edhe ata që hëngrën bukët ishin rreth pesë mijë burra.
Edhe menjëherë detyroi nxënësit e tij të hyjnë në lundër dhe të shkojnë më parë matanë, në Betsaida, deri sa ai të lëshonte turmën.
