Author: Kosta@rinia

E DIELA E TË PARALIZUARIT
(Joani 5:1-15)
VULLNETI YNË DHE PERËNDIA
“A dëshiron të shërohesh?”
(v. 6).

I paralizuari pa të huajin dhe u habit. Çfarë pyetje ishte ajo që i drejtonte: “Nëse donte të shërohej”? Mos donte gjë tjetër? Tridhjetë e tetë vite të tëra jetonte me atë pritje shpresëtare, me atë dëshirë të zjarrtë. Shpresa e shërimit e bëri të presë kaq kohë në atë vend çudibërës të Betesdasë, duke pritur mrekullinë, por ishte i vetmuar. Asnjë njeri nuk kishte që ta ndih- monte, “që kur të trazohen ujërat, ta vërë atë në pellg” (v. 7).
***
“A dëshiron të shërohesh?”
Në të vërtetë, si pajtohet kjo pyetje paradoksale me faktin që Vetë Zoti e dinte se i paralizuari prej tridhjetë e tetë vitesh priste me durim shërimin? Kjo pyetje ka shumë kuptim. Sepse, së pari, me të fillon të shfaqet premtimi i shërimit dhe ftohet i paralizuari të marrë guxim e të tregojë besim ndaj atij që e pyet. Së dyti, sepse, siç do të shohim në vazhdim, i paralizuari vuante nga mëkatet e tij. Mëkati ishte shkaku dhe paraliza pasoja. Dhe, sigurisht, donte, çlirimin nga pasoja, por duhej që të shfaqte vullnetin e tij edhe për shkakun, për mëkatin. Sepse është e pamundur të shërohet njeriu nga mëkati, nëse nuk e dëshiron realisht dhe përfundimisht.
***
“A dëshiron të shërohesh?”
Këtë pret. Por, edhe për këtë e pyet Mjeku i shpirtrave dhe i trupave, nëse dëshiron të shërohet. Sepse vullneti nevojitet këtu, i gjithë vullneti i njeriut, i gjithë vullneti i lirë dhe pëlqimi i padhunuar i njeriut që dhe të mëkatojë, dhe të pendohet. Me dhunë nuk mëkaton kush. Do dhe mëkaton. Po ashtu, me anë të dhunës nuk pendohet kush. Do, dhe pendohet.
Zoti e respekton lirinë me të cilën na pajisi. Dhe kur na fton afër Tij, kërkon, që ta ndjekim me vullnetin tonë. Kush do dhe nëse do, e ndjek. Vullneti, vendimi, zgjedhja, parapëlqimi janë privilegjet tona. Është një dhuratë shumë e çmuar, të cilën e menaxhojmë nën përgjegjësinë tonë. Dhe kjo përgjegjësi është shumë serioze. Është përgjegjësi që ka pasoja të mëdha në të tashmen, por edhe në të ardhmen tonë të përjetshme. Por, fatkeqësisht, vullneti ynë, zgjedhja jonë, parapëlqimi ynë, priret më shumë drejt së keqes dhe mëkatit. Dhe i paralizuari i Ungjillit, siç duket, kishte rënë me dëshirën e tij në mëkat. Parapëlqeu rrugën e kënaqësive mëkatare dhe, si pasojë e kësaj zgjedhjeje, erdhi paraliza e pashërueshme. Donte dhe pësoi.
Edhe ne, duam dhe mëkatojmë, dhe grumbullojmë faje në shpirtin tonë. Nëse nuk duam, asgjë nuk mund të na detyrojë. Por edhe Perëndia e respekton lirinë tonë dhe nuk na merr me dhunë në rrugën e Tij. Nxit, lejon, lut dhe paralajmëron. Që këtej e tutje po-ja apo jo-ja është jona. Por dhe për çlirimin tonë nga e keqja dhe mëkati, vlen e njëjta gjë. Dhe përsëri Perëndia i mirë pyet: Do të shërohesh, dëshiron shëndetin e shpirtit tënd, gëzimin tënd, shpëtimin tënd?
***
“Dua”, provë bindjeje.
Në këto raste “dua” dhe “po” janë provë përulësie dhe bindjeje te Zoti. Është pranim se vetë nuk mund të shpëtohemi dhe për këtë kërkojmë ndërhyrjen e Perëndisë. Kjo u bë edhe me të paralizuarin. E pyeti Zoti, nëse do që të shërohet, që ta kërkojë vetë. Kështu, vullneti që është bërë herë të tjera drejtues për në fatkeqësinë e mëkatit, të tërheqë tani ndërhyrjen hyjnore dhe shërimin.
Por, habia e tij e parë u bë tronditje kur dëgjoi përgjigjen: “Çohu, ngri shtratin tënd dhe ec” (v. 8). Ajo që për vite priste me padurim, tani u bë papritur, në një çast, krejtësisht ndryshe nga ç’e priste. Shikimi i tij i tronditur, por edhe këmbëngulës, u drejtua nga shikimi i thellë dhe i qetë i Zotit. Në ato pak sekonda u gjykua diçka e madhe. I paralizuari iu bind urdhrit, duke mënjanuar çdo hezitim. Dhe me këtë qëndrim, na la një prototip të mrekullueshëm për mënyrën me të cilën duhet të pranojmë disa këshilla të çuditshme të Krishtit. Ndoshta, edhe mund të mendohej kur dëgjoi “çohu, ngri shtratin tënd”: “Si të çohem dhe të ngre shtratin tim? Nuk mundem.” Por, asgjë nga këto nuk kalon nga mendja e tij. Gjithë shfaqja e Zotit krijon kaq besim, saqë shpejton t’i bindet. Duhej që të ngrihej dhe të ecte. Domethënë, të pranojë dhe të përpiqet të bëjë atë që i urdhëroi Zoti. Pikërisht mbi përpjekjen do të merrte fuqinë që ta realizonte.
Le ta kemi shumë kujdes këtë pikë, vëllezërit e mi. Shumë herë disa porosi të Zotit jehojnë disi të çuditshme brenda nesh. Logjika jonë, zemra jonë mëkatare i pranojnë me vështirësi. Në kundërshtim me ngurrimin tonë të parë, le të kujdesemi që t’i zbatojmë me zell. Dhe, mbi këtë përpjekje, Perëndia do të na japë, si shpërblim të besimit tonë, fuqinë që kërkohet.
Që të flasim më qartë, le të kujtojmë disa porosi të Shpëtimtarit, që në pamje të parë na duken të habitshme. “Të doni armiqtë tuaj, bekoni ata që ju mallkojnë, bëjuni mirë atyre që ju urrejnë…”, thotë Zoti. Por si mund të bëhet kjo? -pyesim veten atëherë. “Le të jetë po-ja jonë po dhe jo-ja jonë jo”, thekson Zoti. Jo dinakëri, jo hipokrizi, jo gënjeshtra. Po, por … në shoqërinë e sotme diçka e tillë a është e mundur? Mërmërisim gjithë mëdyshje. Sot, gënjeshtra është bërë regjim. “Nëse dikush do të të hedhë në gjyq për të të marrë tunikën, jepi edhe mantelin” (Matth. 5:40). Fjala e Shpëtimtarit dëgjohet qartë, qëndron e kulluar në Ungjill. Por, shpesh na duken të “pazakonta” në mendësinë tonë, të paarritshme, të papranue- shme për kushtet e jetës sonë. Zemra jonë është e mbushur me rezerva për mundësinë e zbatimit të tyre. Por këtu do të provohet bindja jonë te Krishti. Nëse do të fillojmë me “por, ama”, do të mbetemi të paralizuar në krevatin e egoizmit, të mungesës së sinqeritetit, të moskokëçarjes dhe të mëkatit. Nëse nxitojmë t’i bindemi dhe të zbatojmë me dëshirë porosinë e Krishtit, do të marrim fuqi prej së larti dhe do të shohim të pamundurat të bëhen të mundura.
***
Vëllezërit e mi të dashur më Krishtin.
Le të mos kemi asnjë ngurrim. Është tregues mirënjohjeje dhe besimi ndaj Bamirësit tonë, nëse u bindemi me plot zell porosive të Tij, duke lënë mënjanë ngurrimet e zemrës dhe duke mos u interesuar se çfarë thotë bota. Është çështje pasoje dhe ndërgjegjeje të ecim ashtu si dhe ku urdhëron Zoti, duke zbatuar me gëzim çfarëdo që të na tregojë.
† Ignati
Mitropolit i Beratit, Vlorës dhe Kaninës

• Shkëputur nga libri: Buqetë lulesh shpirtërore I (Predikime 2008-2009) 10.05.2009

Kur urdhëron Zoti
E Diela e të Paralizuarit
(Jn. 5:1-15)

“A do të shërohesh?”

I paralizuari vështroi të Huajin i habitur. Çfarë pyetjeje ishte ajo që i bëri? “A do të shërohesh?”, e pyeti Ai. I paralizuari nuk donte asgjë tjetër përveç shërimit. Për tridhjetë e tetë vjet jetonte me këtë dëshirë të zjarrtë. Shpresa e shërimit e detyroi të qëndronte kaq gjatë në atë vend çudibërës të Betesdasë, duke pritur mrekullinë. Por ai ishte i vetëm, pa njeri. Nuk kishte askënd që ta ndihmonte të hynte “në pellg kur trazohet uji”. Sytë e tij shkëlqyen nga një shpresë e papritur.
Habia fillestare u kthye në tronditje kur dëgjoi përgjigjen: “Çohu, ngri shtratin tënd dhe ec”. Gjëja e dëshiruar prej vitesh, tani po i jepej papritur e menjëherë, ndryshe nga sa priste. Shikimi i tij i tronditur e këmbëngulës u ngulit në shikimin e thellë dhe plot paqe të Jisuit. Në ato pak sekonda u gjykua një gjë e madhe.
I paralizuari i bindet porosisë së Krishtit, duke larguar çdo ngurrim. Me anë të kësaj sjelljeje na jepet një shembull i admirueshëm se si duhet të pranojmë porositë e Krishtit, të cilat, në pamje të parë, mund të na duken “të çuditshme”. Kur dëgjoi: “çohu, ngri shtratin tënd dhe ec”, ndoshta ai mund të ketë menduar këto gjëra: “Unë nuk mund të shkoj deri te shtrati im, si do ta marr në kurriz?”. Por asgjë e tillë nuk arrin dot ta pengojë. Shpejton të bindet. Duhet të ngrihet dhe të ecë. Pra, duhet të zbatojë urdhrin e dhënë nga Krishti. Dhe, në çastin kur e pranon këtë urdhër, merr edhe fuqinë për ta kryer.
Le ta shikojmë me vëmendje këtë pikë, të dashurit e mi. Shumë herë, disa porosi të Zotit tingëllojnë disi çuditshëm brenda nesh. Logjika jonë, zemra jonë mëkatare e kanë të vështirë t’i pranojnë. Por, përtej ngurrimit fillestar, le të përkujdesemi t’i kryejmë ato duke pasur besim. Dhe Perëndia do të na ndihmojë në këtë përpjekje, duke na dhënë, si shpërblim për besimin tonë, fuqinë e domosdoshme.

Disa porosi të Shpëtimtarit, si këto që do rendisim më poshtë, kur i dëgjon për herë të parë, të habisin: “Duajini armiqtë tuaj, bekoni ata që ju mallkojnë…” na porosit Zoti. Por, si mund të bëhen këto? – pyet dikush me vete. “Fjala juaj le të jetë: Po, po! – dhe jo, jo!” na thotë Zoti. Jo mashtrime, jo deformime, jo gënjeshtra. “Por, a është e mundshme diçka e tillë në shoqërinë e sotme…?”– pyesim tërë ngurrim. Sot gënjeshtra është kthyer në sistem. Fjala e Krishtit dëgjohet e pastër, mbetet e qartë në Ungjill. Shpesh duket “e çuditshme” për mentalitetin tonë, e paarritshme apo e papranueshme për kushtet tona. Zemra jonë është e mbushur plot me dyshime mbi mundësinë e zbatimit të kësaj fjale.
Pikërisht në këtë pikë do të gjykohet edhe bindja jonë ndaj Krishtit. Nëse fillojmë me “por”, do të mbetemi të paralizuar në krevatin e antipatisë, mungesës së sinqeritetit, të plogështisë dhe mëkatit. Nëse vrapojmë t’i bindemi dhe të zbatojmë me dëshirë porosinë e Krishtit, do të marrim fuqi që lartazi dhe do të shikojmë që “të pamundurat” të bëhen “të mundura”.
***
Kemi edhe një element tjetër të rëndësishëm në sjelljen e njeriut të perikopesë së sotme të Ungjillit. Për ta zbatuar porosinë e Krishtit, ai u tregua indiferent ndaj komenteve të botës.
“Është e shtunë”, i thoshin bashkëpatriotët e tij, “nuk të lejohet ta ngresh krevatin. Po e shkel ligjin, askush nuk mund të bëjë diçka që i kundërvihet ligjit dhe zakoneve. Sot është e ndaluar të bëjmë punë të tilla”. Ish-i paralizuari, duke e shtrënguar krevatin në kurriz, u përgjigjet me vendosmëri: “Nuk e di se çfarë po thoni ju, por ai që më shëroi më tha: ngri krevatin tënd dhe ec. Dhe është më se e qartë që fjalët e tij patën fuqinë për të më shpëtuar nga një sëmundje shumëvjeçare dhe janë më të vlefshme sesa mendimet tuaja”.
Të njëjtën përgjigje le t’u japim edhe ne, o vëllezërit e mi, atyre që ndaj porosive të qarta të Krishtit na kundërvënë ligjet e mentalitetit mbizotërues të botës së sotme apo të kodit zakonor që karakterizon shoqërinë tonë. Përderisa e thotë Ai, të Cilit i kam borxh shëndetin tim shpirtëror dhe shpëtimin, nuk më intereson se çfarë thonë teoritë tuaja për jetën dhe sjelljen shoqërore.
Nëse njerëz socialë quhen ata që i mbyllin veshët ndaj problemeve të nxehta të shoqërisë, në çastin kur pranë tyre luhen drama njerëzore, atëherë le t’ju quajnë

“josociale”. Është nder për ju. Do t’ju etiketojnë si ideologë naivë, që nuk i përshtateni realitetit. Por, nëse realist do të thotë ta kthesh në normë pandërgjegjshmërinë dhe nëse zgjuarsi është nxitja e negativitetit, atëherë le ta thonë. Ndoshta kemi një epror në punë që na flet në këtë mënyrë apo një të afërm që na këshillon kështu. Shpirtin e kemi të ndarë nga të tjerët! “Është më mirë t’i bindesh Perëndisë sesa njerëzve”. Kriteri dhe rregulli i jetës sime është vullneti i Perëndisë, jo mendimi i njerëzve. “Ai që më shëroi, më tha…”. Ai është gjëja e vërtetë që ka vlerë për jetën time dhe jo gjykimi i të tjerëve apo “se çfarë do të thonë njerëzit”.
***
Kjo është një çështje mirënjohjeje dhe besimi te Krishti, te Bamirësi ynë, i Cili na urdhëron që t’u bindemi me gatishmëri porosive të Tij, edhe nëse nuk i kuptojmë mirë menjëherë, duke lënë mënjanë çdo lloj ngurrimi. Është çështje korrektese dhe urtësie që të ecim si dhe ku na urdhëron Zoti, duke kryer porositë e Tij me gëzim dhe shpresë.
† Anastasi
Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë.

• Shkëputur nga libri: Rreze nga drita e Ungjillit (Vëllimi 2: Pranverë – Verë)