Month: March 2023

E DIELA IV E KRESHMËS
(Marku 9:17-31)
QË TË SHPËTONI FËMIJËT TUAJ
“Silleni atë tek unë” (v. 19).
Në Ungjillin e shenjtë të sotëm, një baba fatkeq sjell fëmijën e tij të sëmurë te Krishti dhe me lot i lutet që ta shërojë. Me fjalë që plasaritin çdo zemër njeriu, përshkruan dramën e tij. Djali kishte frymë të pagojë e të shurdhër. Sa herë pushtohej prej saj, binte në tokë, shkumëzohej, kërciste dhëmbët dhe mpihej si i vdekur. Jeta e tij ishte martirike. Që në fëmijëri torturohej nga demoni. Shpresa e tij e vetme ishte Krishti, prandaj e solli të birin dhe u përgjërua. Jisui, pasi më parë provoi besimin e tij, me fjalën e tij të gjithëpushtetshme “qortoi frymën e ndyrë” (v. 25), çliroi të riun nga fryma tiranizuese dhe e dorëzoi tek i ati të shëruar.
I
Prindër të pafe
Është për t’u theksuar pyetja e Zotit, drejtuar babait të djalit të demonizuar, para se ta shëronte: “Sa kohë ka që është kështu?” dhe ai u përgjigj: “Që në fëmijëri” (v. 21), domethënë që kur ishte fëmijë ishte i demonizuar. Kjo pyetje e Zotit u bë jo se nuk e dinte se që kur ishte i demonizuar djali, por më tepër si sqarim i: “Edhe sa kohë do të jem me ju” (v. 21). Pasi prej dy vjetësh Zoti gjendej midis tyre dhe, rrjedhimisht, që atëherë duhej që babai i të riut të vinte te Zoti, por mungesa e besimit e pengonte.
***
Pikërisht, ashtu siç edhe prindërit e sotëm shohin fëmijët e tyre të priren fuqishëm drejt së keqes që të vegjël, megjithatë nuk e konsiderojnë këtë të mjaftueshme për t’u interesuar menjëherë për ta, as përikin te Krishti me besim, që t’i shërojë edhe ata, edhe fëmijët e tyre, por lejojnë që e keqja të bëhet shumë e madhe dhe t’i transformojë fëmijët e tyre në kufoma morale dhe rrënoja shpirtërore.

Fatkeqësisht, rasti i këtij prindi nuk është i veçuar. Prindër të ftohtë, të pafe dhe të pabesë, nuk kanë munguar në asnjë epokë. Shumë ekzistojnë edhe sot mes nesh. Janë dhe qëndrojnë indiferentë ndaj çdo gjëje fetare. Harrojnë Perëndinë dhe jetojnë si të mos ekzistojë. Natyrisht, mbeten jashtë hirit të Kishës. Vetëm ndonjë përkujtimore, ndonjë martesë apo pagëzim i detyron, për arsye shoqërore, të vijnë në kishë. Lutja, misteret e shenjta të Kishës, Shkrimi i Shenjtë, është vend i panjohur dhe botë e paeksploruar. Duke u marrë me mate- rialet e tokësoret dhe çështje të tyre të ndryshme, nuk kanë rast për asgjë të lartë dhe shpirtërore. Dheu, balta, materia, të tashmet, janë boshti rreth së cilës rrotullohet jeta e tyre.
Nuk është aspak paradoksale se të pafe dhe të pabesë apo prindër të vakët, nuk transmetojnë te fëmijët e tyre asgjë fetare. Kujdesen vetëm për ushqimin, veshjen, arsimimin e tyre. Por, për edukimin fetar, asgjë. Për kultivimin e shpirtit të fëmijës, zero. Për edukimin dhe këshillimin më Zotin, asgjë. Pas kësaj, çfarë të bëjnë fëmijët? Bëhen edhe ata të pafe, indiferentë, të ftohtë fetarisht. Frytet janë sipas pemës nga e cila vijnë. Përjashtimet nuk prapësojnë rregullin. Pra, kanë faj apo jo prindërit për zhvillimin e mëpasshëm të fëmijëve të tyre? Sepse fëmija i prindërve të tillë do të zhvillohet në mënyrën më të keqe të mundshme. Duke qenë se nuk sheh shembuj virtyti, jete të krishterë, frikë Perëndie, shpresëtarie, nga prindërit e tij, çfarë do të bëjë fëmija? Do të ketë lidhje me shoqëri të rastit, do të bëjë gjëra të ndaluara, do të bëhet preja e djallit, i cili kërkon viktima. Katandisjen tragjike e pamë në ngjarjen e Ungjillit.
II
Fëmijët tanë te Krishti
Çfarë duhet të bëjmë që të shpëtojmë fëmijët tanë? Mrekullia e shërimit të djalit të sëmurë është përgjigjja për pyetjen tonë. Vetëm Krishti e zgjidhi dramën e tij. Gjithë të tjerët, tek të cilët ishin drejtuar, nuk mundën të bënin asgjë. Krishti i përgatit të gjitha. Kjo ngjarje është shumë e rëndësishme. Krishti i zgjidh të gjitha problemet, që ne kemi vështirësi akoma edhe për t’i parë.
Problemi i edukimit të fëmijëve tanë është ndër problemet më të mëdha të jetës sonë. Pa edukim të mirë të fëmijëve, të gjitha janë të shtrembra. Kisha, shteti, shoqëria, të gjitha çalojnë. Edukimi i vërtetë jepet nga Krishti. Njeriu është mister dhe edukohet brenda në misteret e Kishës. Sistemet pedagogjike, që nuk kanë edukatë qendrore të krishterë, dështojnë. Çdo edukim i saktë kalon nga misteret e Kishës. Ato kanë fuqinë të transformojnë thellësinë e qenies njerëzore. Edukimi i njeriut, nëse nuk fillon nga rrënjët e tij, nga natyra e tij, nuk mund ta transformojë njeriun. Nga Pagëzimi deri te Kungata e Shenjtë, Kisha jonë na transformon ontologjikisht, qenësisht. Edukim të tillë duam sot. Paralelisht me formimin shkencor, teknologjik, teorik dhe praktik të fëmijëve tanë, duhet t’u japim edhe formimin shpirtëror, mistik, me qendër Krishtin. Drita e Krishtit është shpresa e vetme që të shpëtojnë fëmijët tanë. Kryetari i çdo familjeje duhet të jetë Krishti, vullneti i tij i shenjtë. Vetëm kështu do të mbretërojë në gjirin e saj dashuria dhe paqja, dhe filizat e saj të rinj do të marrin formimin e duhur që të bëhen edhe ata shtylla të zgjedhura të Kishës dhe trashëgimtarë të mbretërisë qiellore. Le t’i drejtojmë fëmijët tanë te Krishti, siç veproi babai në Ungjillin e sotëm. Tu mësojmë lutjen dhe dashurinë për Të. Të mbjellim në shpirtin e tyre të njomë e të butë, shpresëtarinë, frikën hyjnore, qashtërsinë e sinqeritetin dhe çdo virtyt. Le t’u flasim për Krishtin, kryesisht me shembullin tonë. Le t’i frymëzojmë me frymën e Krishtit. Le të lutemi më shumë për ta. Paralelisht, le të tregojmë dhembshuri e tolerancë. Le të mos jemi egoistë përkundrejt tyre, le të bëhemi të përulur dhe të komunikueshëm.
***
Prindër, që keni ankth për fatin e fëmijëve tuaj,
Para se të vajtoni vdekjen e tyre shpirtërore, drejtojini, që në moshë të re, në kishë, jo duke i detyruar, por me bindje dhe, mbi të gjitha, me shembullin tuaj. Themeloni në shpirtin e tyre Tempullin e Perëndisë dhe të jeni të sigurt, se asnjë stuhi nuk do të mund ta rrëzojë, “sepse kishte themel në shkëmb” (Matth. 7:24) “Dhe shkëmbi është Krishti” (1 Kor. 10:4).
U bëftë!
† Ignati
Mitropolit i Beratit, Vlorës dhe Kaninës

• Shkëputur nga libri: Buqetë lulesh shpirtërore I (Predikime 2008-2009) 29.03.2009

“Besoj, o Zot… ndihi pabesisë sime”

E Diela e 4-t e Kreshmës
(Mark. 9:17-31)

Një atmosferë tragjike mbizotëron në ngjarjet e perikopesë së sotme ungjillore. Një fëmijë fatkeq është rob i një pushtimi mizor; i pushtetit të demonit. Ai është shkatërruar krejt, shpirtërisht dhe trupërisht. Ata që i rrinë pranë dhe dëshmojnë tragjedinë e tij janë të pafuqishëm për ta ndihmuar. Madje gjërat janë edhe më keq: Për shkak të pabesisë së tyre, ata janë kthyer në pengesë të çlirimit të tij nga fryma e keqe. Në këtë botë, që nuk beson, bëjnë pjesë jo vetëm armiqtë e Jisuit, skribët e farisenjtë, por edhe nxënësit e Tij dhe ata që janë direkt të interesuar për fëmijën e torturuar, pra babai i fëmijës. Mosbesimin ndaj fuqisë së Krishtit dhe efektshmërisë së kësaj fuqie kundër demonit, e shpreh në mënyrë mjaft të qartë dialogu me të atin e djalit:
“Sa kohë ka që i ngjet kjo?”- e pyet Jisui, ndërsa djali po përpëlitej e përplasej përdhe i dërrmuar prej demonit, duke nxjerrë shkumë nga goja. “Qëkurse ishte djalë i vogël”, ishte përgjigjja. “Edhe shumë herë e hodhi edhe në zjarr dhe në ujëra, që ta humbasë; po nëse mund të bësh gjë, le të të vijë keq për ne dhe ndihmona…”. Së bashku me dëshpërimin që plagoste zemrën e tij, dyshimi poi lëkundte edhe mendimin.
Fëmijë fatkeq, baba fatkeq. Mungesë shëndeti, mungesë besimi; pafuqia e apostujve për ta ndihmuar – edhe pse pak më parë kishin marrë dhuratën “për të nxjerrë demonë”. Dhe në çastin që Krishti shkon për ta shëruar, fëmija rrëzohet përtokë “si i vdekur”.
2. “Nëse mund të besosh…”
Por edhe brenda kësaj atmosfere të zymtë, lindi një shpresë, si agimi pas kulmit më të errët të natës. Brenda kësaj fatkeqësie qëndron edhe një mundësi për t’u çliruar.
a) Nga “brezi i pabesë dhe i shtrembër” (Matth. 17:17) buron besimi. “Besoj, o Zot. Ndihmoji pabesisë sime”.
b) Brenda përkushtimit anemik të nxënësve, i pamundur për të sjellë rezultate, fshihet një shpresë. Më vonë, këta nxënës të pafuqishëm, apostujt, me fuqinë e Shpirtit të Shenjtë, do ta transformojnë tërë botën.
Çelësi i këtij ndryshimi të mrekullueshëm është Zoti. Ai qorton, por nuk e braktis as këtë brez në dëshpërimin e tij.
a) U thotë gjënë më vendimtare: “nëse mund të besosh…”. Problemi nuk qëndron nëse unë mund të shëroj, por nëse t’i mundesh ose jo që të besosh. Çelësi është besimi, i ndërgjegjshëm, personal, në plotfuqishmërinë e Perëndisë. Ky besim duhet të forcohet.
b) U jep mundësinë nxënësve të bëjnë të paktën atë që munden: “Silleni atë tek unë”. U zbulon se “ky farë kombi nuk mund të dalë me gjë tjetër, veçse me falje e me agjërim”.
Ky fakt, na jep një mesazh gjallërues shprese. Djalli mund të luftohet, të mposhtet dhe do të mposhtet.

3. Këto mesazhe projektohen më tej në ditët tona

Sot vërejmë:
• Ndikim dhe shpesh zotërim nga djalli.
• Mani shkatërrimi, histeri padrejtësie.
• Fatkeqësi dhe pabesi nga populli.
• Pafuqi e shumë pasuesve të apostujve për t’u përballur me fuqitë demoniake.
Krishti “i njëjti dje dhe sot”, vazhdon të na qortojë, të na udhëheqë, të shërojë me fuqi. Dhe Kisha si Trup i Krishtit, shpall të vërtetën, udhëheq, fuqizon.
Sot Krishti na thotë përsëri: “O brez i pabesë dhe i shtrembër”. Por, jo që të na braktisë në dëshpërimin tonë, por që të na mbushë plot me shpresë. Të fuqizojë atë pak mirësi që buron nga brenda nesh. Ta mbështesë, të bëjë mrekullinë, me gjithë besimin tonë të paktë, të na përcaktojë se çfarë duhet të kemi kujdes: “ky farë kombi s’mund të dalë me tjetër gjë, veçse me falje e me agjërim”.

4. Për t’u çliruar nga tirania e djallit, kërkohen këto gjëra:

a) Besim – Ne njerëzit jemi shpesh përzierje e besimit dhe e pabesisë. “Besoj, o Zot, ndihmoje pabesinë time”. Kjo është një nga thirrjet më të vërteta. “Ku je, o Zot?”, pyet njeriu i dëshpëruar. “Brenda thirrjes sate”- i përgjigjet Perëndia.
b) Lutje – Me thjeshtësi, me nxehtësi shpirti. Kungim i vazhdueshëm me Atë.
c) Kreshmë – Vigjilim dhe asketizëm; vetëpërmbajtje në gojë, në sy, madje edhe në dëshirat tona të ligjshme.
Veçanërisht gjatë kësaj periudhe të Kreshmës së Madhe, përpjekja e Kishës ka si qëllim të na ruajë të lirë së brendshmi.
Dhe perikopeja ungjillore mbyllet me këto fjalë: “Biri i njeriut u dorëzohet njerëzve dhe ata do ta vrasin (një profeci tragjike), “dhe të tretën ditë do të ngjallet” (i siguron nxënësit duke u dhënë shpresë dhe fuqi për fitore).
Rryma e fuqisë mirëbërëse dhe të tërëfuqishme të Perëndisë, vëllezërit e mi, është realitet. Por linja, që të mbërrijë edhe në jetën tonë, nuk është gjithnjë e hapur. Çelësi gjendet në zemrën tonë- shpesh i mbyllur! Është i kthyer në opsionin “Nëse”. “Krishti im, nëse mundesh…!”, pëshpëritim me mosbesim. Përgjigjja mbetet e njëjtë, tani e veshur me autoritetin e mijëra e mijëra mrekullive: “Nëse mund të besosh, të gjitha janë të mundura për atë që beson”.

† Anastasi
Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë.

• Shkëputur nga libri: Rreze nga drita e Ungjillit (Vëllimi 2: Pranverë – Verë)